DE vraag..

Ja. DE vraag als er iets gebeurd blijft toch het WAAROM?. De eerste dagen heb ik DE vraag kunnen ontwijken en heb ik er niet bij stilgestaan. Op een verjaardag waar ik vrienden van mijn zus zie van mijn leeftijd die binnenstappen met hun vriendin en eventuele kindjes, kan ik er niks aan doen en vraag ik het me toch af. Waarom zijn zij gelukkig met hun partner, mogen ze gaan samenwonen en nadenken over kinderen. Ze hebben geen idee wat dit jaar gaat brengen maar verwachten leuke uitstapjes, fijne (en minder fijne) werkdagen, avondjes in de kroeg en thuis op de bank met een filmpje, ze maken zich druk om rekeningen en over wie de container bij de weg zet vanavond (ongetwijfeld ook over meer diepgaande zaken maar daar weet ik niks van). Ik vraag me dan toch af Waarom het is dat ik me dit jaar druk mag maken om chemo's, bestralingen en nare onderzoeken overleven. Mijn leven lijkt dit komend jaar (en misschien langer) op pauze te staan. Terwijl anderen verder kunnen bouwen aan hun toekomst breng ik een groot deel van mijn tijd door in het ziekenhuis en thuis op de bank. Waarom zijn mijn cellen zich op een irritante manier gaan delen en doen hun cellen gewoon normaal? Die vraagt popt helemaal omhoog bij mensen die veel drugs (hebben gebruikt of) gebruiken, roken, weinig slapen, slecht eten en sowieso onaardig zijn voor anderen. Ik vind mezelf (even een schouderklopje mag af en toe  ;)) een vriendelijk persoon. Ik ben (meestal) aardig voor anderen, werk hard, heb braaf gestudeerd en leef relatief gezond. En dan toch gaat Mijn lijf zo irritant doen. dusja.. dan toch eventjes de vraag "Waarom?"

Ik denk graag dat iedereen "krijgt" wat hij aan kan. Dus hou ik mezelf maar voor dat mijn geest zo sterk is dat ik dit aan kan en dat dit daarom gebeurd. Wellicht onzin maar het geeft me een soort houvast en daar gaat het uiteindelijk om toch? Ik geloof niet (meer)  in karma want dan zou ik iets gedaan moeten hebben om dit te "verdienen" en daar kan ik met mijn hoofd niet bij, niet arrogant bedoeld maar ik geloof gewoon niet dat ik ooit opzettelijk zoiets akeligs gedaan heb.

En dan popt in mijn hoofd ook nog even de uitspraak "onkruid vergaat niet"  omhoog, wat ik daar dan weer mee moet?

Ongemakkelijk

Ik voel me hetzelfde, ik zie er hetzelfde uit en ik gedraag me hetzelfde. En toch.. is het ongemakkelijk omdat er ineens een labeltje op mijn voorhoofd geplakt zit. Ik ben niet langer "gewoon Eline"  ik ben ineens "Eline met kanker". Wanneer ik een kennis tegenkom in de stad is de ongemakkelijkheid voor het eerst te voelen. Ik krijg een waterig glimlachje en een timide "hoi" waarna hij snel doorloopt. De buren vragen via de telefoon aan mijn moeder hoe ze zich moeten gedragen tegenover mij. Mijn moeder geeft eerlijk aan dat ik er zelf heel normaal over doe dus dat het fijn is als anderen ook zo normaal mogelijk doen. Voor mij houdt "normaal doen" in dat mensen best mogen vragen hoe het met me gaat. Ze mogen naar de kanker vragen en praten over de dagelijkse dingen zoals hun vakantie of hun hond. Ik wil niet dat het onderwerp "kanker" taboe is en dat mensen het eng vinden om er iets over te zeggen maar blijkbaar is dat wel de realiteit. Ik merk dat mensen me nu al ontwijken omdat ze het lastig vinden hoe ze ermee om moeten gaan dat ik een labeltje heb. De vriend van mijn beste vriendin blijft in de auto zitten wanneer zij een bloemetje komt brengen omdat hij niet weet hoe hij zich moet gedragen. De stoelen naast mij op de verjaardag blijven leeg omdat mensen niet weten of ze er wel of niet iets over moeten zeggen. Eigenlijk maakt het mij weinig uit. Er mag naar gevraagd worden maar dat hoeft niet. Zolang mensen niet gaan vertellen dat er hoop is en dat ik de moed niet op moet geven (euh.. ik was niet van plan om dood te gaan hoor!) vind ik eigenlijk alles goed. Ik ervaar alles als steun maar ontwijken en ongemakkelijk doen maakt het niet beter. Ik zou op sommige momenten bijna willen zeggen "het is niet besmettelijk hoor en ik ben niet breekbaar, armpje drukken?" maar ik hou me nog maar een beetje in. ;)

Tijdens de verjaardag waarbij de stoel naast me leeg blijft vraag ik me wel af hoe het zal gaan als mijn haren er af zijn en ik als een hoopje botten in een velletje op de stoel zit straks (geen idee of dat zo zal gaan maarja, je maakt je toch een voorstelling :)). Ik zie er nu  nog hetzelfde uit en je ziet niet aan me dat ik ziek ben maar wat als ik over een paar weken een bowlingballetje heb en mijn wenkbrauwen en wimpers verdwenen zijn? Als mensen het nu al moeilijk vinden om iets tegen me te zeggen (over wat dan ook) dan verwacht ik dat dat straks alleen maar erger is als ik er echt ziek uit zie.

Misschien vast een paar grappen bedenken over mijn kale hoofd om het ijs te breken?

Mensen kwetsen

Mensen kwetsen.. iets wat ik mijn leven lang zoveel mogelijk vermijd. Ik ben een persoon die problemen en moeilijkheden zelf op lost en anderen daar weinig deelgenoot van maakt. Gevoelens uitten doe ik hierdoor nauwelijks en is iets wat ik erg moeilijk vind. Ik heb er een hekel aan om mensen te kwetsen en dat is precies wat ik deze week heb moeten doen. Dan nog niet zomaar mensen, nee mensen waar ik het meeste van hou zoals familie en mijn beste vrienden. Mensen dus die ik het liefst gelukkig zie en die moet ik verdrietig maken. Bij elk telefoontje dat ik moet plegen om de uitkomst van de onderzoeken te delen breekt mijn hart een stukje... Ook hierbij zou ik willen dat er een protocol geschreven is voor de gesprekken. Ik gebruik hierbij mijn kennis van de zogenaamde "slecht nieuws" gesprekken die ik in mijn opleiding heb leren voeren. De theorie hierover zegt dat je het beste meteen met de spreekwoordelijke deur in huis kunt vallen.

Elk gesprek dat ik voer begint met de vraag of ik stoor en wat iemand aan het doen is. Sommigen zitten in de auto dus die vraag ik later terug te bellen, anderen moeten een paar minuten later werken maar hebben de dag erna bruiloft dus dan komt het ook niet uit. Dan toch maar vertellen.. "ik heb uitslag gekregen van de onderzoeken vandaag en daaruit blijkt dat ik lymfeklierkanker heb"...... *stilte* of een "nee dat meen je niet..". Dan dus maar de rest van het verhaal vertellen zoals de prognose (de prognose is heel erg goed dus het gaat sowieso goedkomen) en de behandeling ( ja chemo en bestraling, nee ik weet nog niet precies wanneer ik daarmee ga starten) daar tussendoor komt nog even de informatie over waar de kanker precies zit ( bij/tussen mijn longen en in mijn schouder/hals) het heeft geen zin om hier uitgebreid op in te gaan omdat het zo al ernstig genoeg klinkt. Dat er in principe een heleboel vlekjes gevonden zijn laat ik dus voor het gemak even achterwege. Ook het verhaal van de eicellen invriezen en het traject wat daarbij hoort laat ik voor wat het is. Op de vraag "hoe ben je er zelf onder" komt steeds weer het eerlijke antwoord dat ik nog in shock ben maar er wel heel nuchter in sta. Ik ben op dit moment alleen maar bezig met de andere mensen en met voor hen zorgen en dus zo luchtig mogelijk doen. Dit kan ik goed volhouden.. tot twee avonden later mijn beste vrienden op bezoek komen..

Het bezoek verloopt zoveel mogelijk normaal en is geen moment ongemakkelijk. We praten over de kanker, over pruiken ("als je maar geen zwarte neemt, dat staat zo raar"), over de behandeling en over het IVF traject en de eicellen. Ik deel heel eerlijk mijn angst voor de littekens die de bestraling achter zal laten en hoezeer ik opzie tegen de dag dat ik kaal wordt (lijkt nog steeds onwerkelijk). Ik voel me nog optimistisch en geniet van het gezelschap en van het feit dat er zo normaal gedaan wordt. Behalve over de kanker praten we ook over de aankomende vakantie die we gaan houden en over alledaagse dingen. Na 2 uur ben ik doodmoe en volg ik de gesprekken niet helemaal meer maar ik geniet nog steeds van het feit dat ze er zijn. Daarbij zie ik wel dat mijn beste vriend het ook moeilijk heeft en af en toe in zichzelf keert. Ik zie het verdriet wat het hem en de anderen doet en voor het eerst deze week voel ik het ook. Ik voel het niet voor mezelf maar voor de mensen van wie ik hou. Wanneer ze weg zijn ben ik uitgeput en voor het eerst deze week heel erg verdrietig. Ik besef heel goed dat de kanker niet iets is wat mij overkomt maar wat iedereen van wie ik hou overkomt. Ik ben verdrietig omdat ik het verdriet zie dat het anderen geeft en dat vind ik heel moeilijk om te zien. Ik weet dat ik er zelf niks aan kan doen maar het voelt toch of ik mijn vrienden verdrietig maak. Mijn eerste reactie is voor anderen zorgen en daarbij mezelf aan de kant zetten. Ik begin dus direct met mensen ontzien door zo min mogelijk berichtjes te sturen en mijn eigen verdriet niet te delen. Ik wens nogmaals dat er een handleiding is voor dit soort dingen...

Ik ben mijn vrienden meer dan dankbaar dat ze "gewoon" normaal tegen me doen. Ik prijs mezelf gelukkig met zulke fantastische vrienden en hoop dat de stomme kanker deze vriendschappen niet veranderd..

Kanker protocollen?

Wanneer je de diagnose kanker krijgt krijg je hier geen handleiding bij. Dat is best lastig want als je thuis komt heb je geen idee hoe je het nieuws aan iedereen moet brengen en wat het protocol is voor wie je allemaal op de hoogte moet brengen binnen welke tijd. Op het werk ben ik niet zo van de protocollen, ik ben wel van afspraken maar ook van eigen inbreng. Op het moment dat ik na de diagnose thuis kwam had ik juist heel erg behoefte aan een protocol die voorschrijft hoe, wat, waar, wanneer en wie je op de hoogte brengt.

Ik heb ervoor gekozen eerst mensen te bellen die het dichtst bij me staan, wat mijn beste vrienden zijn en familie. Dat is al moeilijk genoeg maar dan..? hoe breng je de mensen op de hoogte die je niet heel vaak ziet maar waarvan het toch handig is dat ze het weten? Mijn grootste beweegreden om het meteen helemaal open te gooien en IEDEREEN te laten weten dat ik kanker heb zijn de volgende:

- ik wil niet dat iemand zich buitengesloten voelt omdat ik het niet verteld heb
- Ik wil niet dat het verhaal een eigen leven gaat leiden en via via een andere wending krijgt, lijkt me vrij ongemakkelijk als er aan het einde van de lijn mensen zijn die te horen hebben gekregen dat ik binnen 2 maanden dood ben ;)
- Ik wil straks niet dat mensen schrikken als ik met mijn kale kanker kop voorbijloop.
- het is ongemakkelijk als iemand over een maand of 2 vraagt of ik zin heb om een terrasje te pakken en ik dan moet terug appen dat ik in het ziekenhuis zit met een naald in mijn arm (chemo of iets dergelijks)

kortom.. ik wilde mensen op de hoogte brengen. De snelste manier om dit in deze tijden te doen is door je te richten op social media. Dusja.. dan maar een berichtje op facebook. Best lastig want ik ben iemand die zichzelf niet te serieus neemt en graag een humoristische draai aan het geheel geeft om het luchtig te houden. Maar mijn moeder vond toch echt dat ik meer moest schrijven dan alleen "Hoi allemaal, ik heb kanker, oké doei". Dus dan maar een kleine uitleg erbij met waar de kanker zit en dat ik de komende maanden chemo en bestraling krijg. Vervolgens EXPLODEERT mijn facebook bijna van alle berichten die er op verschijnen. Zowel van mensen die ik over de telefoon al had gesproken of die het via het werk al gehoord hadden als mensen die ik al jaren niet gesproken of gezien heb. Ik vond elk berichtje dat ik kreeg heel erg lief en waardeer het ontzettend dat zoveel mensen iets van zich laten horen. Het kan soms alleen ongemakkelijk zijn om vriendschapsverzoeken te krijgen via vrienden van mensen die ik nauwelijks of zelfs helemaal niet ken (euh..?).

In ieder geval ben ik blij dat ook deze horde er weer op zit en mijn (facebook) vrienden en familie in ieder geval op de hoogte zijn.

Voelt iemand zich geroepen om hier nog een protocol op te schrijven?

Bot boren en andere onderzoeken

Afgelopen vrijdag had ik een afspraak bij de vaatchirurg om te praten over het klieronderzoek wat nog plaats moet vinden. Ze hebben tijdens de heerlijke Bronchoscopie een hapje via mijn longen uit de lymfeklieren genomen maar dit was blijkbaar niet genoeg (heel fijn..). Er moet dus nog een ingreep plaatsvinden om klieren uit mijn hals/schouder te halen voor onderzoek. Ik dacht dat dit wel "even" onder plaatselijke verdoving kon maar toen hij ging voelen werd duidelijk dat de klieren erg diep zitten. Dit moet dus een hele operatie worden, kleine tegenvaller. De operatie staat gepland op 29 april en is een dagopname. Ik mag dus 's morgens komen en 's avonds gelukkig weer naar huis. Ik heb nog niet eerder een operatie ondergaan (weet nog dat ik tegen de co-assistent zei toen ze me onderzocht dat ik nog niet eerder in het ziekenhuis had gelegen en dat ik dat graag zo wilde houden.. jammer dan, achja, heb ik dat ook eens meegemaakt) in ieder geval moet je voor een operatie uiteraard onder narcose. Blijkbaar worden er dagelijks een hele bende mensen geopereerd want bij het spreekuur van de anesthesist is het volle bak. De middag bestond dus uit wachten wachten, kletsen en nog veeeeel meer wachten.

Na het gesprek met de vaatchirurg had ik nog een date met de internist die mijn behandeling overziet. Hij moet weten of de kanker ook in mijn beenmerg zit en blijkbaar kunnen ze dat in deze eeuw nog steeds niet op een andere manier testen dan een gat in je bot te boren (jippie). Met frisse tegenzin ging ik dus braaf op het ziekenhuis bed liggen. De verdoving was al geen pretje maar je bent toch blij dat ze in ieder geval iets kunnen verdoven (en achteraf gezien valt de verdoving dan nog mee haha). Bot is blijkbaar onmogelijk om te verdoven en ik kwam niet in aanmerking voor fijne drugs (flauw!!). Dus dan maar lijdzaam liggen en op je wang bijten terwijl de internist op zijn dooie gemakje een holle naald door je bot heen "schept" (vergelijkbaar met de tandarts die zonder verdoving op je zenuw boort maar in plaats van de zenuw aan te tikken zoals de tandarts doet blijft de arts daar langer hangen en doet hij dit een paar keer). Vervolgens gaat hij via de holle naald met een andere naald naar binnen om beenmerg op te zuigen (creepy...). Ik moest daarna nog ongeveer 15/20 minuten blijven liggen met mijn rug op een soort harde zandzak om de vaten de kans te geven om te stoppen met bloeden. Dan denk je dat het daarmee klaar is maar de rest van de dag blijft het bijtende ongemak in je bil/been zitten wat het onmogelijk maakt om een pijnloze houding te vinden met zitten/staan/lopen.

Dan begint het wachten... 2 lange weken voordat je weet of de kanker het zich ook in je botten gemakkelijk heeft gemaakt. Hoe onwetend zijn wij  mensen als het gaat om ons eigen lichaam. We denken dat we zo slim zijn met al onze uitvindingen en het feit dat we gereedschap gebruiken om dingen te bereiken. Als je ons dan vraagt wat er precies in ons lijf aan de gang is hebben we ineens geen idee.. nogal dom dus voor een superieur organisme. Op zich verschilt de behandeling niet heel erg als de kanker ook in mijn beenmerg zit behalve dat ik dan behalve de zware chemo en bestraling nog een ander soort chemo krijg wat via mijn ruggengraat of iets dergelijk gaat.. ik heb me er nog niet te veel in verdiept.

Ohja, en de overlevingskans zakt met 20% ongeveer, kleinigheidje hou je toch.

Aangenaam, Elveline Hodgkin

Een paar jaar geleden begon de malle molen van mijn gezondheidsklachten te draaien. Ik had veel last van mijn maag en darmen dus hiervoor naar de huisarts. Ik kreeg al snel een verwijzing naar de MDL(maag- darm- leverarts)  arts. Dit was in 2012 dus inmiddels zo'n 2 jaar geleden. Na een maag en darmonderzoek waar niks bijzonders bij te zien was, werden maagbeschermers voorgeschreven. In mijn bloed waren toen ontstekingswaarden te zien, niet extreem hoog maar ze waren er wel. De MDL arts kon niet verklaren waar dit vandaan kwam en stuurde me terug naar de huisarts. In het laatste gesprek benoemde hij dat ik een verwijzing naar de internist moest vragen aan de huisarts. Hij zou dit ook aanbevelen naar de huisarts toe in een brief. Uiteindelijk kwam dit niet over bij de huisarts en was de MDL arts vergeten dat hij dit had aanbevolen. Ik leerde omgaan met mijn maag- en darmklachten en liet het voor wat het was. Het feit dat ik ontstekingswaarden in mijn bloed had bleef echter wel in mijn achterhoofd zitten.

Achteraf gezien heb ik meer klachten gehad die ik zelf niet als klachten ergens van  bestempeld heb. Zo had ik een soort koortsaanvallen, uren van koorts wat daarna weer afzakte, nachtelijk zweten en regelmatig pijn met ademhalen. Ik schreef het toe aan stress of "dat heeft iedereen toch wel eens".  Een paar maanden later kreeg ik steeds meer pijn met ademhalen. Na wat kleine onderzoeken bleek ik chronisch te hyperventileren. Toch een uiting van stress en daardoor verkeerd gaan ademhalen. Ik zat toen midden in de laatste fase van mijn studie dus stress klonk me zeker niet vreemd in de oren. Een paar maanden later ben ik terug gegaan naar de huisarts vanwege dikke klieren in mijn hals. Dat mijn moeheid en duizeligheid steeds erger werden nam ik nog niet serieus en heb ik bij de huisarts niet eens benoemd. Iets van een ontsteking leek de huisarts het meest waarschijnlijk. Rust nemen (wat is dat?) en als het niet over ging terugkomen. In een paar weken tijd had ik het ene na het andere ontstoken in mijn hals, en rondom mijn borst, borstbeen ontstoken zei de huisarts. Dit resulteerde in afschuwelijke pijn wat het ademen bijna onmogelijk maakte. Toch weer een bloedonderzoek dus. Uit het bloedonderzoek bleek dat mijn ontstekingswaarden inmiddels extreme vormen hadden aangenomen en de huisarts verwees me direct door naar de internist om dit uit te zoeken.

Mijn internist is een wat oudere man met grijs haar en een vriendelijk gezicht. Ik werd eerst onderzocht door een jonge co-assistent en later door de internist. Ik mocht nogmaals bloedprikken om allerlei dingen uit te sluiten en de internist benoemde dat hij dacht aan Sarcoïdose of Bechterew aangezien ik al jaren last heb van mijn rug en andere gewrichten. Om Sarcoïdose te bevestigen werden hart- long- en rugfoto's gemaakt. Ik kreeg meteen te horen dat ik dan waarschijnlijk voor langere tijd aan de Prednison zou gaan. Hier schrok ik van want ik ben al aan de forse kant en op een Prednison-hoofd zat ik echt niet te wachten. Toch was ik blij dat er iets was gevonden, want dat er iets niet goed zat met mijn lijf voelde ik al jaren. Ik heb altijd snel ontstekingen in gewrichten gehad en regelmatig pijn in enkels, rug, polsen is me  niet vreemd.

Na een dag of 2 werd ik gebeld door het ziekenhuis, ze hadden een afwijking op de longfoto gezien en meteen een afspraak gemaakt bij de longarts. De longarts is een hele vriendelijke charmante man. Hij benoemd dat hij een vlekje naast mijn long gezien heeft. Hij denkt net als de internist aan sarcoïdose en stelt me voor een keuze. Hij kan eerst een Pet-CTscan en een CT-scan laten maken en me dan terug laten komen en dan eventueel nog een bronchoscopie plannen of hij kan alles tegelijk plannen in dezelfde week. Dit was vervelender omdat een bronchoscopie wellicht onnodig is maar als het toch nodig blijkt te zijn duurt het nog langer voor ik de uitslag heb. Ik koos voor de optie om meteen alles uit te laten zoeken in één keer. Dus een week vol onderzoeken in verschillende ziekenhuizen moesten Sarcoïdose bevestigen.

De scans vond ik allemaal prima, ik ben niet bang voor naalden dus dat scheelt. Het laatste onderzoek op de volle agenda was de bronchoscopie. Wat een klereding is dat zeg! Eerst kreeg ik spul in mijn keel gespoten wat mijn luchtpijp moest verdoven, een soort van met opzet verslikken. Het spul was erg scherp en super ranzig dus dat vond ik al heel akelig. Ik kreeg wel een roesje maar maakte het onderzoek helemaal mee. Later vroeg de longarts wat ik nog wist van het onderzoek "alles" zei ik, waarop hij reageerde met een bijna beteuterde "oh.. dat is jammer".

Samen met mijn moeder keerde ik een week later terug bij de longarts. "ben je zenuwachtig?" vroeg mijn moeder nog in de auto. Ik was niet zenuwachtig want ik ging er vanuit dat Sarcoïdose de diagnose zou zijn. Ik had wel veel vragen omtrent de prednison. Niet zenuwachtig dus, ik wist immers al wat hij zou gaan zeggen (ha ha niet dus). Mijn moeder stond er hetzelfde in dus we gingen vrij luchtig richting ziekenhuis.

Bij de longarts werden we naar binnen geroepen in zijn spreekkamer. Ik ging zitten op de stoel tegenover de longarts en hij zei "ik zeg het maar gewoon, je hebt Lymfeklierkanker"........

Euh...?

Hij had me net zo goed een stomp midden in mijn gezicht kunnen geven, ofja, dan was ik misschien nog minder verbaasd geweest. Ik was stil en door mijn hoofd schoot heel even de gedachte; "hij gaat zo toch niet zeggen dat ik dood ga..wat wil ik dan nog allemaal doen? nee dat kan niet... is het een grapje? nee daar maakt hij geen grapjes over.. maar dan.. wat? kanker? huh, euhhh... ik ben misselijk.. kanker?!!....". De rest van het gesprek ging in een waas aan me voorbij en het klonk allemaal als een ver-van-mijn-bed-show en wanneer-gaat-hij-zeggen-dat-hij-een-foutje-gemaakt-heeft. Ik zat ook nog te wachten op de zin "het zou ook nog dit en dat kunnen zijn" maar die zin kwam niet.

Ik had kanker.. in lymfeklieren in mijn linkerschouder bij mijn sleutelbeen en op plekken rond en tussen mijn longen. Hij liet het zien op de scan en inderdaad.. verschillende plekken die hij benoemde hadden felle kleuren op de scan. Hij benoemde nog dat het Hodgkin heette en geen Non-Hodgkin en dat de prognose goed was. Ik kon meteen terug naar de internist samen met mijn moeder (die ik de hele tijd niet aan durfde te kijken) en die zou verder vertellen wat er zou gaan gebeuren. ah ha.. nouja, euh.. oke?

Op de gang was ik wiebelig en kotsmisselijk dus dan maar een glaasje water, en door. De internist benoemde dat de kansen om te overleven goed zijn, rond de 90-95% (hier werd ik een stuk rustiger van want dan is het immers niet zo erg toch? hoeveel kans heb je om onder een bus te komen? geen idee maar 90/95% bevalt me wel!). Hij ging zelf de behandeling doen wat hij was van de Hodgkins (oh ja, ik ook haha).Ik zou behandeld worden met chemo en bestraling (euh... weg Rust en hallo Stress) chemo?? én bestraling? Ik:  "en mijn haren dan?" hij: " ja die ga je verliezen" oh........ KAK.


Ik moest meteen 's middags het werk bellen om te vertellen dat ik in ieder geval het komende jaar niet aanwezig kon zijn. De rest van de dag  heb ik in een waas doorgebracht. Het enige wat ik voelde was misselijkheid. Een fractie van een seconde voelde ik iets van paniek toen ik een collega aan de telefoon had en ze tegen de collega's die ernaast stonden zei "Elveline heeft lymfeklierkanker".. bam..

De hele middag ben ik bezig geweest om mensen te bellen waarvan ik hou en die van mij houden. Ik heb alles in één stuk door gedaan omdat ik nog in shock was en toch nog niks voelde dus heel rustig het verhaal kon doen. De ene persoon was lastiger dan de ander maar hoe dan ook vond ik het heel moeilijk om te zeggen omdat je mensen kwetst van wie je houdt (daarover later meer), ik was alleen maar bezig met de andere mensen, met hen troosten en het bericht zo duidelijk mogelijk overbrengen. Ik voelde zelf niks alleen maar misselijkheid.

Het dringt nog niet door dus zeg ik maar heel vaak het woord Kanker om het wat echter te maken.

Dus ik zou zeggen, net als bij de AA; "hallo, ik ben Elveline en ik heb lymfeklierkanker."