(on)menselijke bedrijfsartsen

Wat angstig kijk ik omhoog, de trap lijkt tot het plafond te reiken. “gaat dat?” Bij binnenkomst heb ik rechts de stoellift al zien hangen. Als een akelig monster hangt “het” aan de trap. Ik ga nog liever van m’n stokje op die trap dan dat ik in dat akelige gammele ding plaatsneem. Ik mompel dat het wel lukt maar hij is zelf al halverwege en hoort me dus waarschijnlijk niet eens. Ik veeg zweet onder mijn oog weg en loop de trap op terwijl ik mijn ademhaling onder controle probeer te houden. Eenmaal boven loodst de man me een snikheet kamertje in. Er staat een kleine ventilator die precies op zijn stoel gericht is. Het raam staat open maar de zon staat er vol op waardoor het aanvoelt als 50 graden in de kamer. Ik neem plaats aan de andere kant van het bureautje en kijk rond. Een wit, saai kamertje met een behandelbank tegen de muur. Ik vraag me af of hij ook een lichamelijk onderzoek wil doen en bedenk me dat ik mijn rechten wat dat betreft niet eens weet.. Ik neem me voor dit op te zoeken als ik weer thuis ben. De man neemt plaats en ik maak een grapje over de ventilator als zijn persoonlijke airco. Hij glimlacht kort en kijkt dan naar zijn computerscherm. “even kijken waarom je hier precies bent hoor”. Ik vertel dat ik eerder in een plaats dichterbij mijn huis terecht kon bij de arbo arts maar dat daar geen plek was op korte termijn en ik dus perse een uur moest rijden op een dag dat het 37 graden is. Hij knikt en zegt dat dat vervelend is op zo’n dag als vandaag. Hij kijkt weer naar zijn scherm “je zit in de ziektewet zie ik, oh al een hele poos. Laten we beginnen met de diagnose waardoor je in de ziektewet zit, dat heb ik hier nergens staan”. Ik kijk hem wat verbaasd aan en vertel dat ik al een aantal keren bij een collega van hem geweest ben. “ik heb lymfeklierkanker, non-hodgkin. Of eigenlijk heb ik dat gehad, nu heb ik het denk ik niet meer”. Ik kom nu al moeilijk uit mijn woorden. Ik zie zijn blik veranderen “och wat vind ik dat erg voor je” ik lach wat en wuif zijn medeleven weg “ja, maar ik ben er nog”. Hij kijkt weer naar zijn scherm en vraagt zich hardop af wat ik vandaag kom doen. “het is de bedoeling dat we een plan opstellen voor mij om weer te beginnen met werken”zeg ik. Als hij niet eens een diagnose in het systeem heeft staan kan het wel een poos duren voor hij het doel van dit gesprek gevonden heeft lijkt me. “juist, hoe zie je het zelf voor je?” “Ik wil wel weer rustig beginnen met het werk opbouwen”antwoord ik naar waarheid. Hij vraagt wat ik precies doe voor werk en hoeveel uur ik werkte voor ik de ziektewet in ging. Hij vraagt ook waarom ik nog niet aan het werk ben nu. Ik antwoord dat ik eerst  het lichamelijke herstel programma heb gevolgd om mijn kracht en conditie weer een beetje terug te krijgen. Volgende maand moet ik naar de bedrijfsarts van de instelling waar ik werk, die had aangegeven dat ik eerst verder moest herstellen lichamelijk gezien en dat we dan pas verder gingen kijken. Hij kijkt even peinzend naar zijn scherm en zegt dan met een stalen gezicht “ik denk dat we kunnen starten met 4 uur in de week werken, 2 keer 2 uur om mee te beginnen. Dan kunnen we dit wekelijks uitbreiden met 1 uur.” Ik kijk hem wat verward aan en veeg mijn zweethanden af aan mijn spijkerbroek. Waarom heb ik ook in hemelsnaam een lange broek aangedaan, omdat het netjes is? Ik probeer mijn gedachten te ordenen maar kan alleen maar denken dat starten met 4uur in de week belachelijk is als je bijna anderhalfjaar thuis zit en drie operaties en een zware kankerbehandeling achter de rug hebt. “4 uur in de week? Dat vind ik een vrij ambitieus plan” zeg ik terwijl ik zenuwachtig lach. “ja we moeten ergens beginnen, wat had je zelf in gedachten?” “nou eerst maar eens beginnen met naar het werk toegaan en dan een activiteit daar doen dacht ik zelf”. “nou het lijkt me goed om met 4 uur te starten en dan zien we vanzelf hoe het gaat. We hoeven niet elke week uit te breiden met een uur, als je bijvoorbeeld 2 weken op 6 uur blijft steken is dat niet erg.” Oh nou, dat is een hele opluchting (not!). Ik zeg dat ik er een hard hoofd in heb, dat ik bang ben dat ik het 1 of 2 weken op wilskracht kan volhouden maar dat ik bang ben dat ik dan meteen weer griep ofzo krijg. “we moeten toch ergens beginnen en ik denk dat 4 uur een goed startpunt is”. Hij vraagt of ik een werkplek heb en ik benoem dat ik bij mijn huidige werk alle uren mag gaan opbouwen, ook de uren die ik niet meer op contract heb. Hij zegt dat ze eventueel ook een andere werkplek voor me kunnen zoeken, met andere lichtere werkzaamheden. Wat mij totaal niet nuttig lijkt aangezien ik toch moet gaan revalideren op mijn eigen werk als ik die werkzaamheden weer wil oppakken. Hij stelt voor om dit plan nu in werking te zetten maar dan begin ik echt te protesteren. “ik heb volgende maand een gesprek met de bedrijfsarts op mijn eigen werk, ik wil eerst afwachten wat hij zegt want ik wil toch op mijn eigen werk re-integreren. Ik ga niet twee plannen volgen bij twee verschillende werkgevers. Ik begrijp dat mijn eigen werk leidend is hierin dus ik wil dit plan met de bedrijfsarts daar bespreken”. Hij lijkt wat overrompeld door de vastberadenheid die ik ineens uitstraal en gaat akkoord. Hij zal dit plan naar mijn werkgever sturen en dan kan ik daar met de werkzaamheden beginnen voor 4 uur in de week.

Ik red het net tot de drempel als de eerste tranen al over mijn wangen stromen. Wat een ongevoelige kl**tz.. starten met 4 uur in de week? Ik mag het niet denken en ik mag het al helemaal niet zeggen maar sommige mensen gun je 1 chemo infuusje zodat ze zich een fractie van een seconde een heel klein beetje in kunnen leven in wat chemo precies met je lijf doet. Niet eens operaties, puncties, bloedprikken of haren verliezen. Maar alleen 1 uurtje voelen hoe je je voelt als net je lijf volgepompt is met chemo. Maar ik mag het niet hardop zeggen dus doe ik dat ook niet. Ik stap in mijn oververhitte auto als mijn vriendin belt, “wat zei hij? …. Zei hij dat echt?! …..Wat een belachelijk idee…, dat kan toch helemaal niet..” juist, even de reactie die ik nodig heb want ik ben inmiddels in tranen en mijn maag krampt samen van de stress. Na een kwartiertje kletsen ben ik rustig en kan ik aan de terugreis beginnen.

Tegen de tijd dat ik de straat in rij ben ik weer vrolijk. Ik heb besloten dat ik nog niks hoef te doen tot het gesprek met mijn eigen bedrijfsarts, ik weet zeker dat hij er anders (meer menselijk) over denkt. Tot dan hoef ik niet te stressen. En zelfs al vind hij ook dat ik kan starten met 4uur in de week dan nog kan ik dat gewoon proberen. Als het niet gaat ben ik gewoon meteen weer ziek, dan zien ze vanzelf dat het een te grote stap is. Ik wil niets liever dan weer aan het werk, maar wel met kleine(re) stapjes. Voor nu kan ik er niks aan veranderen en heeft het geen zin om me druk te maken. Als ik de drempel overstap ben ik dus weer vrolijk en rustig.

Het gesprek met mijn eigen bedrijfsarts verloopt zoals ik al verwacht had een heel stuk menselijker. Hij ziet ook dat ik graag aan het werk wil maar stelt voor om eerst een paar weken weer koffie te gaan drinken. Daarna kan ik 2 keer 1 uurtje aanwezig zijn op het werk. Hij schrijft een plan met allerlei restricties. Wat ik wel mag is koffiedrinken en bijvoorbeeld boterhammen smeren, verder mag ik zo ongeveer niks. Bij het weg gaan kijkt hij me vriendelijk aan “de eerste weken gaan je heel erg tegenvallen, dat kan ik je nu al zeggen. Gewoon rustig aan en stapje voor stapje, gaat het niet dan doen we een stapje terug tot het uiteindelijk wel gaat”. Kijk, dat haalt de stresslading er al flink af. Ik kijk er naar uit en tegelijkertijd zie ik er heel erg tegenop. Alles is heel dubbel maar ik ga ervoor. Mijn lieve collega’s stellen me gerust en maken grapjes. Elke keer met collega’s voelt als een warm vertrouwd bad, ik voel dat ik gemist ben en dat ze me er graag weer bij hebben. Stapje voor stapje, rustig aan.. dan kom ik er weer helemaal!