“ik duw het karretje wel”zeg ik terwijl ik de stang vastpak.
Een paar passen later voel ik mijn gewicht naar links verplaatsen wanneer de
winkel naar rechts zweeft en een kwartslag draait. Ik pak de stang wat steviger
beet en focus me op de stelling voor me. Linkervoet, rechtervoet, linkervoet,
rechtervoet. Een fractie van een seconde en dan stellen mijn ogen weer scherp.
Een pluizig kussentje verschijnt op mijn netvlies. Ik minder wat vaart en
geniet van de schoonheid van de voorwerpen. “deze dan” roept mijn zus terwijl
ze een kussentje omhoog houdt. Ik draai mijn hoofd om te kijken, weer schiet de
winkel een kwartslag om me heen. Ik verleg mijn aandacht naar mijn voeten en
voel hoe ze op de grond staan, stevig en stil. Beschadigde zenuwbanen noemt
mijn arts het. “de zenuwbanen in je lijf geven niet goed door aan je hersenen
waar de delen van je lijf zich bevinden. Je hoofd weet bijvoorbeeld even niet waar
je linkervoet is en daar wordt je duizelig van.” Hoe vermoeider ik ben hoe
erger de duizeligheid. Als ik aan het eind van de dag in bed lig draait de
kamer regelmatig om me heen. Een soort dronken maar dan een stuk minder leuk.
Links vang ik iets op over studies terwijl ze rechts een
uitermate interessant (not) gesprek voeren over auto-onderdelen. De jongens aan
mijn rechterkant zitten wat dichterbij dus ik besluit me daar op te focussen.
Ik probeer hun gesprek te filteren uit de achtergrondgeluiden. Ik knik op de
juiste momenten en glimlach. Ik voel de kamer op en neer deinzen en hou met 1
hand mijn glas stevig vast. Waarom heb ik dan ook een stoel uitgekozen zonder
armleuning? Ik vervloek mezelf dat ik niet eerder ben gekomen zodat ik nog een
stoel kon uitkiezen maar ik weet dat ik een goede reden had om later te komen.
Ik kan beter later komen zodat ik niet als eerste weg hoef te gaan. Na een paar
minuten voel ik het bekende “slaapgevoel” in mijn been komen. Niet zoals ik
vroeger wel eens een slaapbeen had, even bewegen en het was weer over.
Tegenwoordig is mijn slaapbeen meteen pijnlijk, wat ik eerder wel eens had als
ik een slaapbeen had maar niet van houding kon veranderen dus noodgedwongen
mijn slaapbeen nog erger moest laten worden. Ik wiebel mijn tenen heen en weer
maar binnen enkele seconden is het niet meer te houden. Ik spring op en hoop
dat het er relaxt uitziet terwijl ik naar het toilet loop. Na een paar rondjes
door de gang trekt het gevoel weg en keer ik terug naar mijn stoel. Als een
razende komen alle stemmen mijn hoofd binnen, ik hoor de achtergrondmuziek er
vrolijk doorheen tetteren. Ik concentreer me weer op het gesprek het meest dichtbij
maar merk al snel dat ik het niet meer mee krijg. Ik hoor dat er iets gezegd
wordt maar kan niet binnen laten komen wat precies. De kamer draait en ik ben
bang dat ik hier terplekke naast mijn stoel val. Ik moet aan mezelf toegeven
dat het niet gaat.. ik heb het geprobeerd maar dit is niet te doen. Na een paar
minuten verontschuldig ik me en haast me naar buiten. Eenmaal in de auto
stromen de tranen over mijn wangen. Bah.. wat een mislukking..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten